Πλέον τίποτα δε θα με ρίχνει, οπότε μην προσπαθείτε καν!

Την εβδομάδα που μας πέρασε, πολλά (δύο) και σημαντικά (λέμε τώρα) άτομα επισκέφθηκαν την Αθήνα και βγήκανε και βόλτες τα άτιμα, ωστόσο μαζί με αυτά βγήκαμε και εμείς, και κάπως έτσι περάσανε αυτά καλά και εμείς καλύτερα. But this is another story.

Την προηγούμενη Πέμπτη ήρθε το Ξωτικό στην Αθήνα, η φίλη του Αιθίοπα, straight from Thessaloniki, και αρχικά πήγαμε στο Balux στη Γλυφάδα, τι-μέρος-είναι-αυτό-τι-μέρος-είναι-αυτό, πάρα πολύ ωραίο, είναι ένα café-bar που είναι και cafe και bar και dinning room και living room και playroom και βιβλιοθήκη και κρεβατοκάμαρα και ότι θέλετε (σειρούλες), πάρα πολύ ωραίο μέρος (δις) και δίπλα στη θάλασσα, να μη θες να φύγεις ποτέ-ποτέ-ποτέ. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, ξέχασα να τσεκάρω αν έχει τουαλέτα.

Την Παρασκευή το βράδυ τώρα, μετά από μια εξαντλητική και κοπιαστική ταυτόχρονα ημέρα στη δουλειά, (έπαιζα Pac man όλη την ώρα αλλά όχι το original πράγμα που με ξενερώνει αφάνταστα), εγώ, το Ξωτικό, ο Αιθίοπας και το Καφέ Σπυρί, πήγαμε και φάγαμε στην οδό Αριστοτέλους, ένα μεζεδοπωλείο στο Ελληνικό, στο οποίο, ένα πράγμα θα σας πω και βάλτε το καλά στο μυαλό σας, όπως μου είχε πει και η φιλόλογος στο Λύκειο όταν της έλεγα ότι δεν πρόκειται ποτέ να μάθω ούτε την ευκτική ούτε την προστακτική, και αυτή τότε αυτό ακριβώς μου έλεγε ‘βάλτο καλά στο μυαλό σου, αν θες να περάσεις θα τις μάθεις, εγώ όμως πέρασα και χωρίς να τις μάθω, αντέγραψα από την Κατερίνα βλέπετε, μια φυτούκλα, με μεγάλα βυζιά όμως, ‘χα-χα-χα’ της είπα το ίδιο καλοκαίρι, όταν την πέτυχα στο δρόμο, την φιλόλογο, όχι την Κατερίνα, βάλτε το λοιπόν καλά στο μυαλό σας, σε αυτό το μεζεδοπωλέιο, το ένα πιάτο είναι πιο ωραίο από το προηγούμενο, και φανταστείτε ότι από τη σαλάτα κιόλας είχαμε πάθει ήδη σοκ. Το μαγαζάκι αυτό είναι πολύ κοντά από το σπίτι μου, γι’ αυτό αν είναι να πάει κανείς από εσάς, να με πάρει και εμένα τηλέφωνο να έρθω. Και ίσως να σας δείξω και φωτογραφίες της Κατερίνας. Αυτής με τα βυζιά.




Μέσα στην εβδομάδα, ήρθε και ο Christoph, γνωστός και ως ο Γερμανός Justin Timbarlake, straight from Stuttgart, και έπρεπε να τον βγάλουμε και αυτόν, να κάνει πιπί του μάλλον, οπότε και τον βγάλαμε, και που δεν τον πήγαμε και αυτόν, αρχικά στο Hoxton στο Γκάζι, πάρα πολύ ωραίο μαγαζί και αυτό, ευτυχώς δεν ήταν φίσκα ως συνήθως, και μετά από αυτό σε ένα άλλο μαγαζί, που όμως δε μου άρεσε, οπότε και δε σας λέω σε ποιο και μετά και από αυτό στο Guru στην πλατεία Θεάτρου, όπου και τα έσπασε κανονικά ο Chris, ‘Justin its time to go home’ του έλεγα και του ξαναέλεγα, μέχρι που άρχισα να χορεύω και να πίνω και εγώ, με το ένα χέρι έπινα, με το άλλο οδηγούσα, με το ένα χέρι έπινα, με το άλλο οδηγούσα, χεχε, και κάπως έτσι πήγε three thirty in the morning και κάπως έτσι πήγα και εγώ στις δέκα στη δουλειά την επομένη, όχι ότι έγινε και τίποτα, μόνο που κάποιος βρήκε το Pac man στον υπολογιστή μου και τώρα πια όλοι οι υπολογιστές στη δουλειά έχουν Pac man, αλλά όχι το original, πράγμα, που ως γνωστόν (όλοι μαζί) ΜΕ ΞΕΝΕΡΩΝΕΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ!



Καληνύχτα σειρούλες. Meet you there!

ΥΓ: Δε σας έχω πει τίποτα για τον Βαγγέλη ακόμα, το αυτοκινητό μου, ναι καλά διαβάσατε, έχω και αυτοκίνητο τώρα πια, ΑΜΑ ΛΑΧΕΙ ΣΑΣ ΠΑΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ!

Print Page