Χθες είδα στον ύπνο μου ότι ήμουν μυστικός πράκτορας που με κυνηγούσε ο συνεργάτης Σπύρος, ο οποίος λέει ήταν τρομοκράτης, για να μου πάρει ένα πολύ hi-tech κινητό που είχα, σαν πλακέτα-τσιπάκι ήταν, για να το βάλει σε ένα πύραυλο που ήθελε για να καταστρέψει τον κόσμο. Και εγώ για να του ξεφύγω έκανα free running ή παρκούρ πως το λένε, αυτό που είναι κάτι τυπάδες που πηδάνε από κτίριο σε κτίριο και από ταράτσα σε ταράτσα μέχρι που έφτασα σε ένα σοκάκι όπου γύρισα ξαφνικά και του είπα ‘εσύ δεν είσαι τρομοκράτης, εσύ είσαι ο Σπύρος’, ‘δεν είμαι ο Σπύρος’ μου απάντησε, ‘και τότε ποιος είσαι’, τον ξαναρώτησα, ‘ο χειρότερος σου εφιάλτης΄ είχε το θράσος και ξεστόμισε ο παλιό-τρομοκράτης, ‘αυτό είναι δική μου ατάκα παλιο-τρομοκράτη’ του είπα, οπότε και βγάλαμε τις σπάθες μας και οι δυο και μονομαχήσαμε όπως μονομαχούσε ο highlander με τους άλλους highlander κάθε φορά που βρίσκονταν, μεχρι και το soundtrack ακουγα, ‘γιατί στο τέλος μπορεί να μείνει μόνο ένας’, κτλ κτλ, anyway, μέχρι που του έκοψα το κεφάλι και ησυχάσαμε λιγο.
Άλλα νέα (other news) Σαλονικιότικα αυτή τη φορά: Σήμερα βγήκαμε με τον Τάσο για ένα ποτάκι , πήγαμε στο Ernest, ένα μπαράκι παραλία και Αριστοτέλους γωνία, ωραίο μπαράκι, if you ask me, με ακόμα πιο ωραία bar woman, την Κατερίνα, με την οποία και τα πίναμε όλοι μαζί, εμείς, αυτή και ένας τύπος δίπλα μας, ο οποίος STANDARD γούσταρε τον dj, ο οποίος όμως τα έπινε με τους φίλους του πιο πέρα, όχι μαζί μας ευτυχώς, ‘μέχρι τέσσερις είναι οικογένεια, από τέσσερις και πάνω δυσκολεύει το πράγμα’ που λέει και ο λαός, anyway, και όλως παραδόξως περάσαμε πολύ ωραία. Η μουσική ήταν ωραία, ο κόσμος ήταν ωραίος, εγώ ήμουν ωραίος, όλοι ωραίοι ήμαστε. Μόνο μια στιγμή αγρίεψε το πράγμα, που ο τύπος έστελνε μηνύματα στον dj και αυτός δεν του απαντούσε, αλλά τον πήρε η Κατερίνα με το καλό, τον τύπο δίπλα μας, όχι τον dj, και ησυχάσαμε και γι’ απόψε.
Άλλα νέα (other news) Σαλονικιότικα αυτή τη φορά: Σήμερα βγήκαμε με τον Τάσο για ένα ποτάκι , πήγαμε στο Ernest, ένα μπαράκι παραλία και Αριστοτέλους γωνία, ωραίο μπαράκι, if you ask me, με ακόμα πιο ωραία bar woman, την Κατερίνα, με την οποία και τα πίναμε όλοι μαζί, εμείς, αυτή και ένας τύπος δίπλα μας, ο οποίος STANDARD γούσταρε τον dj, ο οποίος όμως τα έπινε με τους φίλους του πιο πέρα, όχι μαζί μας ευτυχώς, ‘μέχρι τέσσερις είναι οικογένεια, από τέσσερις και πάνω δυσκολεύει το πράγμα’ που λέει και ο λαός, anyway, και όλως παραδόξως περάσαμε πολύ ωραία. Η μουσική ήταν ωραία, ο κόσμος ήταν ωραίος, εγώ ήμουν ωραίος, όλοι ωραίοι ήμαστε. Μόνο μια στιγμή αγρίεψε το πράγμα, που ο τύπος έστελνε μηνύματα στον dj και αυτός δεν του απαντούσε, αλλά τον πήρε η Κατερίνα με το καλό, τον τύπο δίπλα μας, όχι τον dj, και ησυχάσαμε και γι’ απόψε.
ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΑΣΕ ΤΩΡΑ ανοίξαμε νέο τεράστιο μαγαζί με ανδρικά ρούχα-αφρό μέσα σε μία νύχτα, η ψυχούλα μας το ξέρει πως, αλλά το ανοίξαμε. ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ! Βέβαια είχαμε και τις απώλειες μας, ο store-manager κλάταρε, άνθρωπος και αυτός απόψε θα φωνάξει (Ευρυδίκη), αλλά ευτυχώς (δις) υπάρχει η Κατερίνα. Αναλαμβάνει και store managers, εκτός από τύπους που γουστάρουνε τον dj. ευτυχώς (τρις και το λουρί της μανας). Όσο για τον retail manager ηρέμησε και αυτός. Λίγο η Κατερίνα, λίγο ο φάρος απέναντι που ‘τώρα δουλεύει-τώρα δε δουλεύει-τώρα δουλεύει-τώρα δε δουλεύει-τώρα δουλεύει-τώρα δε δουλεύει’ κτλ κτλ (α καλό ε), λίγο η μουσική, ηρέμησε και αυτός. Και η φωνή από το παιδάκι από αυτή τη νέα σειρά με το Κόχλα και τη Λοιζϊδου να φωνάζει ‘wtf!’ (what the fuck) άρχισε σιγά σιγά να εξασθενεί μέσα στο κεφάλι μου και όλο και περισσότερο να δυναμώνει η φωνή της αγαπημένης Αφροδίτης Σημίτη να λέει ‘δε φαντάζεστε τι μπορεί να κάνει η Citroen για σας!’ οπότε όλα καλά θα πάνε μάλλον. Αυτό σκεφτόμουνα μέχρι που ο Τάσος με ρώτησε πώς θα γυρίσουμε σπίτι. ‘Εγώ θα πάρω Taxi’ του είπα. 'Παρκούρ απόψε δεν κάνω!'
Print Page
0 σχόλια:
Post a Comment