Αξίζει να τον πιεις και το 2009!

Είχαμε meeting στη δουλειά σήμερα σειρούλες, 'γελάει ο κόσμος' είχε τίτλο, που λέει και μια συνάδελφος, και ξέρετε τι παθαίνω εγώ στα meeting, το μυαλό μου φεύγει από το κεφάλι και χοροπηδάει από εδώ και από εκεί σαν εκείνα τα μπαλάκια από καουτσούκ, τα θυμάστε, από το ένα μέρος στο άλλο, από το χειμώνα στο καλοκαίρι, από την Αθήνα στη Βαρκελώνη, από τη Βαρκελώνη στο Βερολίνο και πίσω στην Αθήνα, στα Εξάρχεια, στην ΑΣΟΕΕ, στο πάρκο πίσω από το διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους, εκεί που όλα ξεκίνησαν, που ανέβαινα τα σκαλοπάτια του κάθε βράδυ, και έκανα τον Rocky, μεγαλεία σας λέω, ήμουν εγώ, δέκα σκυλιά με τα αφεντικά τους και πέντε-έξι 17χρόνα που την πίνανε όλο το βράδυ, κάθε βράδυ σε εκείνο το παρκάκι, ιστορικό παρκάκι, If you ask me, μου λείπει πολύ.

Έτσι που λέτε στο meeting σήμερα. Εγώ γέλασα πολύ πάντως.

Γέλασα όταν μια συνάδελφος πήρε τηλέφωνο τον διευθυντή μας και του είπε οτι πρεπει να φύγει γιατί έχει μάθημα Ισπανικών, και ο διευθυντής είπε στον άλλο διευθυντή, στον αρχι-διευθυντή ας πούμε ότι στη συνάδελφο (δις) έτυχε κατι σοβαρό, κατί πολύ σοβαρό και έπρεπε να φύγει και ανησυχήσαμε όλοι για τη συνάδελφο (τρις) και εκεί ήταν που γέλασα για πρώτη φορά γιατί ανησύχησα μέχρι και εγώ, που ήξερα ότι απλά είχε μάθημα Ισπανικών και τίποτα παραπάνω, αλλά έλα που ανησύχησα και έλα που ΓΕΛΑΣΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.

ΓΕΛΑΣΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΟΜΩΣ, όταν μια άλλη συνάδελφος, άρχισε να λέει πόσο καλή είναι στη δουλειά της, ότι το προσπαθεί πολύ ρε παιδί μου, ότι δεν το αφήνει έτσι το θέμα, όπως όλοι εμείς οι υπολοιποι, ότι κάνει οτι μπορεί, και εκεί ήταν που ήθελα να σηκωθω και να της πώ ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΑΡΧΙΖΕΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΙΣΠΑΝΙΚΑ;;;;;; ή μήπως, λέω ΜΗΠΩΣ, ΝΑ ΣΟΥ ΤΥΧΑΙΝΕ ΚΑΤΙ ΣΟΒΑΡΟ ΟΝΤΩΣ ΕΣΕΝΑ, ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ ΟΜΩΣ, ΖΩΟΝ, αλλά δεν το είπα σειρούλες, το παραδέχομαι, απλά γέλασα, ΓΕΛΑΣΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!!!

Πιο πολύ όμως γέλασα με κάτι που έλεγα με μια φίλη λίγες μέρες πριν, και το σκεφτόμουν και αυτό στο meeting όλη την ώρα, ΟΤΙ ΑΔΙΚΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΜΟΥ, μου έλεγε λοιπόν η φίλη, ότι έχω βαλτώσει και ότι πρέπει να 'wake up and smell the roses', ότι η 'truth είναι out there', ότι δεν είναι ο κόσμος μου αυτός (Ρόδες 2005, αφιερώμένο) και άλλα τέτοια πρωτότυπα, και τότε ήταν που γύρισα και εγώ και της είπα το σοφό 'στους ανθρώπους να δίνεις δύο ευκαιρίες πάντα, μία να τους γνωρίσεις και μία να τους γαμήσεις, αγαπητή φίλη.' Και τότε ήταν που η φίλη μου γύρισε και μου είπε 'αξίζει να τον πιεις λοιπόν'. Και τότε ήταν που της απάντησα και εγώ με τη σειρά μου ΄Μέχρι το καλοκαίρι ωστόσο. Μετά αρχίζουν οι ζέστες και δε λέει'. Μέχρι και τα παιδάκια ΣΤΟ ΠΑΡΚΑΚΙ το καλοκαίρι σταματάγανε να την πίνουν. But this is another story!