Δεύτερες ευκαιρίες ή αλλιώς ΄θα ήθελα να ευχαριστήσω τον πατερα μου, τη μάνα μου μα πάνω απ' όλα τα Θεό που με έκανε τόοοοοοοοσο ωραίο!!!΄

Κάθε φορά που ανεβαίνω (ή μήπως κατεβαίνω;) τη Σόλωνος, την Τρικούπη, τη Μπενάκη και τ'άλλα παιδιά, θυμάμαι τότε που ήμουν φοιτητής και στην αρχή κάθε εξαμήνου πήγαινα στα βιβλιοπωλεία σ'αυτούς τους δρόμους, για να πάρω τα βιβλία. Σε ένα από αυτά θυμάμαι, είχα συναντήσει και Αυτή, την πρώτη αγάπη που κανείς δεν ξεχνά, νομική αυτή, ΑΣΟΕΕ εγώ, θα σε δω στη Σόλωνος φάση, και εννοείται ότι και τότε εγώ την είχα δει πρώτος, και εννοείται ότι χέστηκε που με έιδε, και εννοείται ότι είχε αυτό το ειρωνικό ύφος στη φατσούλα της, γαμώ τη φατσούλα της και εννοείται ότι την είδα χρόνια πολλά μετά πάλι, στο αεροδρόμιο (http://www.youmeandlepouri.blogspot.com/2007/11/blog-post_15.html), δικηγόρος αυτή, να πουλάω μπλουζάκια εγώ. Μόνο που...

Μόνο που σήμερα στο μετρό, ακόμα περισσότερα χρόνια μετά, στο γνωστό βαγόνι, πού θέλετε να σας ορκιστώ (σειρούλες), μου έκανε ματάκια μια κοπέλα! Και τι κοπέλα (σειρούλες), κούκλα σας λέω. Ψηλη, γλυκιά, sexy και όποιος αντέξει, και κοιτούσε εμένα, και μου χαμογελούσε κιόλας, ήταν ξεκάθαρο σας λέω, κοιτούσε εμένα και κανένα άλλο. 'Θα φοράω κάθε μέρα τα ίδια ρούχα' σκεφτόμουνα, ΄'γκρι φόρμα, καφέ μπλουζάκι, πράσινο polo και millenium από κάτω, πάει τελείωσε, και δε ξυριστώ ποτέ ξανά΄ συνέχιζα να σκέφτομαι, καθώς έκανα ματάκια και εγώ, και εκεί που έκανα ματάκια και εγώ, τι να δω (σειρούλες), πίσω από την κούκλα ήταν Αυτή! Μόνο που δεν είχε αυτό το ειρωνικό ύφος πια, μόνο που με είχε δει πρώτη αυτή, μάλλον με παρακολουθούσε ώρα, μία εμένα, μία την κούκλα. μία εμένα, μία την κούκλα, και μόνο που μάλλον δε χέστηκε που με είδε αυτή τη φορά. Νομίζω έκανε να με χαιρετήσει αυτή, αλλά εγώ ΜΑΛΛΟΝ ΧΕΣΤΗΚΑ, αφού συνέχιζα να κάνω ματάκια. "Πάμε σπίτι σου να τα πούμε;'' μου είπε στην πόρτα, ''δε γίνεται'' της απάντησα, 'είμαι με την κοπέλα'' και οι πόρτες άνοιξαν, και εγώ κουνήθηκα να φύγω, αλλά αυτή μάλλον όχι, μάλλον είχε μείνει παγωτό, χαχα, ω τι καλά, ω τι καλά.

ήθελα απλά να το μοιραστώ μαζί σας (σειρούλες)!

Ευχαριστώ! (όχι εσάς, τον God)!

Καληνύχτα! (σε εσάς)!

Τί άλλα; Όλα καλά; Και εγώ καλά! Πάρα πολύ καλά! Παααααρα πολύ καλά! If you know what i mean...

Print Page

Νέα εποχή!!!

Τα γνωρίζετε τα QR Codes;
Όσοι δεν τα γνωρίζατε ήρθε η ώρα να τα μάθετε!

Όπως λένε και οι ειδικοί: Είναι (Quick Response) κωδικοί δύο διαστάσεων οι οποίοι μπορούν να σκαναριστούν από smartphone φωτογραφικες μηχανές (κινητά), και να αποκαλύψουν κείμενο, φωτογραφίες, βίντεο και URLs (websites).
Είναι, θα έλεγα, ένας τρόπος σύγχρονης επικοινωνίας των εταιρειών με το καταναλωτικό κοινό που κινείται έξω στο χώρο και μπορεί με αυτό τον τρόπο να το παρακινήσει να πάει σε μια ιστοσελίδα και να δει τα προιόντα τους.
Στην Ιαπωνία χρησιμοποιείται πολλά χρόνια αυτή η τεχνολογία και είναι πάρα πολύ δημοφιλής θα έλεγα. Στην Αμερική όμως μόλις τώρα αρχίζει να κερδίζει έδαφος και να γίνεται δημοφιλής.
Με λίγα λόγια σκανάρεις (αφού έχεις κατεβάσει την εφαρμογή στο κινητό σου) τον κωδικό και εάν έχεις mobile σύνδεση σε "πηγαίνει" στην σελίδα που διαβάζει!

Είναι λοιπόν δυνατόν το πιο ενημερωμένο blog του πλανήτη, το youmeandlepouri για όσους δεν κατάλαβαν, να μην συμβαδίσει με τα σημεία των καιρών;;;

Είναι;;;

Ε όχι, λοιπόν, δεν είναι!!!

Ιδού αγαπημένοι μου το QR code του youmeandlepouri!



Τι σημαίνει αυτό πρακτικά;...Οτι μπορείτε να τυπώσετε αυτή την photo σε μπλουζάκια, flyers, posters, οπουδήποτε και να κάνετε το blog μας ακόμα πιο γνωστό στα πέρατα της γης...έτσι όλο και περισσότεροι θα μπορούν να διαβάζουν την "καθημερινότητα" του baboura, τα "επιστημονικά" του lepoura και να αναρωτιούνται πότε θα γράψει τίποτα ο magouras!

Υ.Γ. Για να κατεβάσετε την εφαρμογή QR code στο κινητό σας πατήστε εδώ http://www.mobile-barcodes.com/qr-code-software/

Τα σέβη μου...

Print Page

Reunion 2011 : Όλα ήταν διαφορετικά πριν αλλάξουν (σειρούλες).

"Μη μας ματιάσω φίλοι μου, δεν έχουμε αλλάξει καθόλου από τότε', είπε η δεκα χρόνια πριν συμφοιτήτρiα Χρυσάνθη και όλοι χαρήκαμε πάρα πολύ. Είναι όμως έτσι; Η ίδια είναι πλέον παντρεμένη, εγώ μαλλιά παλιά στο Texas, την κοτσίδα του Σάλτα την κλαίν' ακόμα, και η Πατρίδα, κατά κόσμον Λένα, αντί να πέρνει σβάρνα τα μπουζούκια, πλέον πηγαίνει από ερημονήσι σε ερημονήσι και κάνει παρέα με τα γερόντια στα καφενεία. Τώρα που το σκέφτομαι, μόνο ο μικρός Γιαννάκης έχει μείνει ίδιος, αλλά και αυτό μάλλον μούφα θα είναι, καταλήξαμε με το Σάλτα λίγη ώρα μετά, 'το πιθανότερο είναι να κάνει διπλή ζωή' αποφασίσαμε, ΄το πρωϊ μανατζαρέος και το βράδυ τρελός σκυλάς, με τις χρυσές αλυσίδες του, και τα ανοιχτά πουκαμίσά του και τα όλα του'. Κάπως έτσι θα είναι, δε μπορεί, ή μήπως μπορεί; Τώρα που το (ξανα) σκέφτομαι ίσως και να είχε δίκιο η Χρύ, ίσως να είμαστε ακόμα παιδιά, ίσως κατα βάθος χεστήκαμε που είμαστε τριάντα, ίσως ακόμα το μόνο που θέλουμε είναι να πίνουμε καφέ με τους φίλους μας και τίποτα άλλο, ίσως ο μικρός Γιαννάκης να ήταν σκυλάς από τότε και απλά να ντρέπεται να μας το πει δέκα ολόκληρα χρόνια! Εσείς;

Bonus track: Χτες το βράδυ η Ζαφείρο με πήγε σε ένα γαμηστρόνα στο Λαιμό Βουλιαγμένης με τη πρόφαση ότι έχει μια καντίνα εκεί. Καντίνα εννοοείται ότι δεν είχε, η κυρία μάλλον ήθελε να με αποπλανήσει, αλλά έκανε τόσο κρύο, που όχι σεξ, ούτε τσιγάρο δε μπορούσαμε να κάνουμε. Χα-χα απλώσαμε την κουβερτούλα μας και κάναμε το τσιγαράκι μας λοιπόν. Δίπλα μας γινόντουσαν παιδιά και εμείς κάναμε το τσιγαράκι μας. Και αυτό, φίλοι μου, λέγεται 'ένας υπέροχος τρόπος για να ξεκινήσεις την εβδομάδά σου'. Ευχαριστώ Ζαφείρο. Θα μπορούσες άνετα να ήσουν και εσύ στο reunion ξέρεις, δίπλα στο μικρό Γιαννάκη, το σκυλά που λέγαμε. Εμείς τον αγαπάμε. Εσύ;

Η δική μας ζωή (είναι δική μας)!

Τρεις ημέρες περάσανε από τότε που γυρίσαμε από την Στουγκάρδη και, μη με ματιάσω σειρούλες, είμαι (ακόμα) μες στην καλή χαρά. Να φταίει ο αέρας, το νερό, τα τρένα η Mercedes, η Porsche ή να φταίει κάτι άλλο; Μήτε ο αέρας, μήτε το νερό, μήτε η Mercedes μήτε (καν) η Porsche φταίει. Είναι που παίρνεις ενα break από τη ζωή σου και που καταλαβαίνεις ότι αν χαλαρώσεις λίγο, όλα θα γίνουν, με το καιρό τους. Είναι που οι ατάκες του Κουναβιού δεν υπάρχουν, τα γερμανικά του Λέπουρα επίσης δεν υπάρχουν, οι χοροί του Μάγκουρα ξανα μανά δεν υπάρχουν και τα όνειρα τα δικά μου αυτά και αν δεν υπάρχουν. Είναι που αυτά τα λίγα που υπάρχουν, μπορεί τελικά και να είναι αρκετά, αν μη τι άλλο τόσο όσο για να ζήσεις μια αξιοπρεπέστατη και γεμάτη χαρά ζωή. Κάπως έτσι λοιπόν, εχώ πάλι το χαμόγελό μου, πάλι το κέφι μου, πάλι είμαι άφραγκος, πάλι κανω την πιο αδιάφορη δουλειά του κόσμου, πάλι βαριέμαι να κάνω αυτό και εκείνο, αλλά ξέρετε τι σειρούλες, όλα αυτά είναι ΔΙΚΑ ΜΟΥ, και κανενός άλλου, αλλά ακόμα και αν τα χάσω και αυτά τα λίγα, κάπως κάπου κάποτε, πάντα, μα πάντα όμως, θα έχω τη Στουγκάρδη. Εγώ, εσύ, ο Λέπουρας και το Κουνάβι πάντα θα έχουμε τη Στουγκάρδη! Και τη ζωή μας. Τη δική μας ζωή.

Οκ με πιάσατε. Η Porsche φταίει.

To be continued...

Print Page

'In the beginning, i looked around but couldn't find the car i dreamt of, so i decided to to build it myself.' Ferry Porsche

Daβ bitte jaaaaaaaaaa!!!!

Print Page