Η δική μας ζωή (είναι δική μας)!

Τρεις ημέρες περάσανε από τότε που γυρίσαμε από την Στουγκάρδη και, μη με ματιάσω σειρούλες, είμαι (ακόμα) μες στην καλή χαρά. Να φταίει ο αέρας, το νερό, τα τρένα η Mercedes, η Porsche ή να φταίει κάτι άλλο; Μήτε ο αέρας, μήτε το νερό, μήτε η Mercedes μήτε (καν) η Porsche φταίει. Είναι που παίρνεις ενα break από τη ζωή σου και που καταλαβαίνεις ότι αν χαλαρώσεις λίγο, όλα θα γίνουν, με το καιρό τους. Είναι που οι ατάκες του Κουναβιού δεν υπάρχουν, τα γερμανικά του Λέπουρα επίσης δεν υπάρχουν, οι χοροί του Μάγκουρα ξανα μανά δεν υπάρχουν και τα όνειρα τα δικά μου αυτά και αν δεν υπάρχουν. Είναι που αυτά τα λίγα που υπάρχουν, μπορεί τελικά και να είναι αρκετά, αν μη τι άλλο τόσο όσο για να ζήσεις μια αξιοπρεπέστατη και γεμάτη χαρά ζωή. Κάπως έτσι λοιπόν, εχώ πάλι το χαμόγελό μου, πάλι το κέφι μου, πάλι είμαι άφραγκος, πάλι κανω την πιο αδιάφορη δουλειά του κόσμου, πάλι βαριέμαι να κάνω αυτό και εκείνο, αλλά ξέρετε τι σειρούλες, όλα αυτά είναι ΔΙΚΑ ΜΟΥ, και κανενός άλλου, αλλά ακόμα και αν τα χάσω και αυτά τα λίγα, κάπως κάπου κάποτε, πάντα, μα πάντα όμως, θα έχω τη Στουγκάρδη. Εγώ, εσύ, ο Λέπουρας και το Κουνάβι πάντα θα έχουμε τη Στουγκάρδη! Και τη ζωή μας. Τη δική μας ζωή.

Οκ με πιάσατε. Η Porsche φταίει.

To be continued...

Print Page