Το πάρτυ ήταν της Νικολέτας μας που μεγαλώνει και κάθε χρόνο το γιορτάζει. Μπορεί να μην ήταν στην Μύκονο με καλεσμένο τον Λάκη Γαβαλά ντυμένο γοργόνα αλλά ήταν σούπερ. Βραδάκι, παραλία, με ποτό, πίτσα, μουσική, δάδες, εκπληκτική τούρτα και φυσικά ωραία παρέα. Με το που πήγα και αφού άκουσα για τελευταία φορά το ‘’Που είναι ο ...(Μάγκουρας)’’-Eλεος!- έβαλα το Chivas μου και κάθισα στην πλαζ...
Ιδέες για το Κέντρο Διαχείρισης Γνώσεως (δεν είναι του παρόντος να το αναλύσουμε) τα νέα της Αλεξάνδρας (χμμ… μεζεδοπωλείο Τα Νέα της Αλεξάνδρας. για μερακλήδες…), τον Dipak, την Greenpeace, το διοξείδιο του άνθρακα από το καμένο πλαστικό και άλλα πολλά Στην θάλασσα δεν βούτηξα γιατί το’χε το αεράκι του (η Γιώτα μπορεί να πήγε σπίτι και να κοιμήθηκε ακόμα τυλιγμένη με την πετσέτα...).
Η βραδιά είχε απ’όλα: κουβεντούλα, χορευτικά, αρχαία ολυμπιακά αγωνίσματα όπως λαμπαδοδρομίες(!) και 100μ,200μ,400μ (για να βρεθούν ξύλα για την φωτιά) ζεμπεκιές και φυσικά φωτιά. Οι κολυμβητές είχαν μαζευτεί γύρω γύρω από τις δάδες μπας και ζεσταθούν λίγο όταν πίσω τους η ιέρεια της φωτιάς, Δέσποινα, έκανε φλόγες να ξεπροβάλουν από τα βότσαλα και να υποτάσσονται σε αυτήν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες δίνοντας νέα πνοή στην βραδιά…
Έχει τρελαθεί ο κόσμος όντως? «Δεν πάει καλά», «ασ’τον αυτόν», «λάσκαρε η βίδα» και πάει λέγοντας. Τα έχω πει άπειρες φορές. Το είπα και το Σάββατο το βράδυ που είδα την κυρά Κατερίνα να κατεβαίνει καμαρωτή καμαρωτή το μικρό ύψωμα μέχρι να φθάσει στην παραλία που βρισκόμασταν. Μεσήλικη, περπατούσε στην άκρη του δρόμου στην μέση του πουθενά. Κάποιος από την παρέα της φώναξε να έρθει και αυτή δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί και πολύ. Κάτι δεν πήγαινε καλά από την αρχή, είχε αυτό το περίεργο το χαμόγελο, του «χαζού». Της προσφέραμε μπύρα και μετά τούρτα. Κάθισε ήσυχη δίπλα μας χωρίς να συμμετέχει καθώς δεν της έδινε και κανείς ιδιαίτερη σημασία. Όχι από περιφρόνηση αλλά από αμηχανία. Από την μία να την λυπάσαι έτσι μόνη της που καθόταν και από την άλλη να σκέφτεσαι τι να πεις με ένα τέτοιο άτομο. Έδειχνε να περνά καλά γενικά, χαμογελούσε με αυτά που άκουγε παρόλο που δεν συμμετείχε ουσιαστικά στην κουβέντα, και μας άφησε σύξυλους όλους όταν έβγαλε από την τσάντα της ένα ωραίο βραχιόλι και το έδωσε στην Νικολέτα ως δώρο(!). «Εγώ δεν παίρνω ποτέ ‘δεύτερα’ πράγματα» είπε σοβαρή. Είχε κάποιες στιγμές διαύγειας σαν αυτή που μου έκαναν εντύπωση. Δεν ήταν μόνο το δώρο ήταν και ο τρόπος που το είπε. Εκείνη την στιγμή, για λίγο μόνο, δεν είχε εκείνη τη σαλεμένη έκφραση….Στις ζεμπεκιές σηκώθηκε και έριξε την δικιά της, στριφογυρίζοντας στα χαλίκια με το χαμόγελο μόνιμο στα χείλη της. Η κυρα Κατερίνα έμεινε μέχρι το πρωί που φύγαμε. Ζήτησε αν μπορούσαμε να την πάμε μέχρι τον σταθμό και προσφέρθηκα μιας και είχα έρθει μόνος μου και ήταν στον δρόμο μου. Οι λογικές ανησυχίες από όλους και η υπόσχεση για τα απαραίτητα μηνύματα μετά για επιβεβαίωση ότι όλα καλά. Είπαμε….σαλεμένη. Στη σύντομη διαδρομή ξετυλίχθηκε το κουβάρι. Χωρίς ίχνος «τρέλας». Αφού περάσαμε τα διαδικαστικά, πόσο χρονών είμαι, που μένω, τι δουλειά κάνω, μου είπε την ιστορία της. Η κυρα Δέσποινα είναι απ΄τον Πύργο. Έχει κάνει τρεις γάμους και έχει 6 παιδιά (2 από τον πρώτο, 1 από τον δεύτερο και 3 από τον τρίτο). «Δεν ήμουν τυχερή στην ζωή μου. Και αυτός ο κερατάς τώρα με απατάει. Αχχχ…δεν θα βάλω όμως κακό λόγο στην γλώσσα μου. Αφού έκανα παιδιά μαζί του θα κάτσω για αυτά.». Και συνέχισε: «Ελευθερία…τι ωραία…να προσέξεις ποιον άνθρωπο θα έχεις δίπλα σου». Το γιατί επέλεξε το Κιάτο δεν ξέρω. Την ρώτησα αν ξέρει κανέναν εδώ, μου απάντησε πως όχι. Δεν είχε έρθει να δεί κανέναν. Δεν ξέρει κανέναν. «Έτσι, πήρα το τρένο για το Κιάτο. Ήθελα να φύγω». Αφού τα ΚΤΕΛ ήταν κλειστά την πήγα ξανά στον σταθμό των τρένων να επιστρέψει στον Πύργο. Με ευχαρίστησε και μου είπε «Να προσέχεις πολύ. Υπάρχουν περίεργοι άνθρωποι εκεί έξω». Με το ίδιο διαυγές πάντα βλέμμα και ειλικρινές ενδιαφέρον. Ποιος το έλεγε αυτό…η «σαλεμένη». Δεν νομίζω. Με το τελευταίο με έπεισε ότι δεν ανήκει στην κατηγορία. Μια γυναίκα με πολλά προβλήματα, με λιγοστές νοητικές ικανότητες να τα αντιμετωπίσει και που την εγκλωβίζουν σε στενά περιθώρια και αισιοδοξία για κάτι καλό. Πήρε το τρένο, διάλεξε το Κιάτο. Πέρασε το βράδυ της στην παραλία με αγνώστους, ήπιε μαζί τους, χόρεψε ξέγνοιαστη. Είναι τρελή? Μάλλον…
Είχα μόλις επιστρέψει από Αγγλία. Μετά από μια περίεργη βραδιά στα μπουζούκια με μεγάλη παρέα και αφού πήγαμε στην Κηφισιά για σάντουιτς σηκώθηκαν όλοι να φύγουν. Δεν φεύγω λέω. Δεν μπορώ να φύγω ακόμα. Τους έδιωξα όλους. Δεν άκουγα τίποτα. Δεν ξέρω τι είχα. Πείστηκαν και έφυγαν. Αυτοί που δεν με ήξεραν από πριν καλά σίγουρα θα με πέρασαν για τρελό τελικά (είχαν προηγηθεί και άλλα στο μαγαζί), αυτοί που με ήξεραν σίγουρα προβληματίστηκαν. Μετά από καμιά ώρα σηκώθηκα και άρχισα να περπατάω. Με φιλοξενούσαν στον Περισσό τότε. Δεν ήξερα τίποτα από Αθήνα, αν ήμουν μακριά ή κοντά. Άρχισα να περπατάω ακολουθώντας τις γραμμές του ηλεκτρικού γιατί ήξερα ότι έτσι σίγουρα θα με οδηγήσει στον Περισσό. Στο δρόμο, σταμάτησα σε ένα περίπτερο που μόλις άνοιγε, πολύ νωρίς το πρωί. Ήταν ένας παππούλης. Τον ρώτησα να κεράσω καφέ να τον πιούμε μαζί. Με κοίταξε περίεργα αλλά δέχθηκε. Πήρα τους ελληνικούς από το καφενείο απέναντι και καθίσαμε κανά μισάωρο νομίζω. Δεν θυμάμαι τι είπαμε. Δεν έχει σημασία. Ήθελα κουβέντα. Συνέχισα να περπατάω με το κουστούμι μου ακολουθώντας τις γραμμές και ρωτώντας περαστικούς. Όλοι με κοίταζαν περίεργα όταν ρωτούσα οδηγίες για περισσό και με έβλεπαν να φεύγω περπατώντας. Έφθασα Περισσό τελικά με τα πόδια μετά από 6 ώρες αν θυμάμαι καλά. Δεν κατάλαβα πολύ κούραση και ας είχα περπατήσει και ας είχα ξενυχτίσει.. Τα παπούτσια με είχαν χτυπήσει αλλά δεν το είχα καταλάβει. Έπεσα για ύπνο και την επομένη μου φάνηκε φυσιολογικό όλο αυτό…αφού έτσι μου βγήκε, το χρειαζόμουν. Τρελός λοιπόν και εγώ. Χωρίς αμφιβολία και για δέσιμο τώρα που το σκέφτομαι. Το ξαναέκανα λίγο καιρό μάλιστα! Από Ψυρρή στο Γουδί μετά από μια γιορτή ενός φίλου σε ένα μεζεδοπωλείο. Δεν ξέρω τι με είχε πιάσει. Και ευτυχώς που μου έφυγε γιατί δεν είμαι για Μαραθώνιους βραδιάτικα τώρα…Τρελός και τώρα που κάθομαι στις 02.00 και τα γράφω όλα αυτά μετά από τόσο καιρό. Βρίσκετε καμία ομοιότητα μεταξύ των δύο ιστοριών? Για τους περισσότερους που δεν τα ξέρουν είμαι σοβαρό και μυαλωμένο παιδί. Υπεύθυνος και με τα μυαλά μέσα στο κεφάλι. Καμία σχέση με την κυρα Κατερίνα, την «τρελή»…
Ιδέες για το Κέντρο Διαχείρισης Γνώσεως (δεν είναι του παρόντος να το αναλύσουμε) τα νέα της Αλεξάνδρας (χμμ… μεζεδοπωλείο Τα Νέα της Αλεξάνδρας. για μερακλήδες…), τον Dipak, την Greenpeace, το διοξείδιο του άνθρακα από το καμένο πλαστικό και άλλα πολλά Στην θάλασσα δεν βούτηξα γιατί το’χε το αεράκι του (η Γιώτα μπορεί να πήγε σπίτι και να κοιμήθηκε ακόμα τυλιγμένη με την πετσέτα...).
Η βραδιά είχε απ’όλα: κουβεντούλα, χορευτικά, αρχαία ολυμπιακά αγωνίσματα όπως λαμπαδοδρομίες(!) και 100μ,200μ,400μ (για να βρεθούν ξύλα για την φωτιά) ζεμπεκιές και φυσικά φωτιά. Οι κολυμβητές είχαν μαζευτεί γύρω γύρω από τις δάδες μπας και ζεσταθούν λίγο όταν πίσω τους η ιέρεια της φωτιάς, Δέσποινα, έκανε φλόγες να ξεπροβάλουν από τα βότσαλα και να υποτάσσονται σε αυτήν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες δίνοντας νέα πνοή στην βραδιά…
Έχει τρελαθεί ο κόσμος όντως? «Δεν πάει καλά», «ασ’τον αυτόν», «λάσκαρε η βίδα» και πάει λέγοντας. Τα έχω πει άπειρες φορές. Το είπα και το Σάββατο το βράδυ που είδα την κυρά Κατερίνα να κατεβαίνει καμαρωτή καμαρωτή το μικρό ύψωμα μέχρι να φθάσει στην παραλία που βρισκόμασταν. Μεσήλικη, περπατούσε στην άκρη του δρόμου στην μέση του πουθενά. Κάποιος από την παρέα της φώναξε να έρθει και αυτή δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί και πολύ. Κάτι δεν πήγαινε καλά από την αρχή, είχε αυτό το περίεργο το χαμόγελο, του «χαζού». Της προσφέραμε μπύρα και μετά τούρτα. Κάθισε ήσυχη δίπλα μας χωρίς να συμμετέχει καθώς δεν της έδινε και κανείς ιδιαίτερη σημασία. Όχι από περιφρόνηση αλλά από αμηχανία. Από την μία να την λυπάσαι έτσι μόνη της που καθόταν και από την άλλη να σκέφτεσαι τι να πεις με ένα τέτοιο άτομο. Έδειχνε να περνά καλά γενικά, χαμογελούσε με αυτά που άκουγε παρόλο που δεν συμμετείχε ουσιαστικά στην κουβέντα, και μας άφησε σύξυλους όλους όταν έβγαλε από την τσάντα της ένα ωραίο βραχιόλι και το έδωσε στην Νικολέτα ως δώρο(!). «Εγώ δεν παίρνω ποτέ ‘δεύτερα’ πράγματα» είπε σοβαρή. Είχε κάποιες στιγμές διαύγειας σαν αυτή που μου έκαναν εντύπωση. Δεν ήταν μόνο το δώρο ήταν και ο τρόπος που το είπε. Εκείνη την στιγμή, για λίγο μόνο, δεν είχε εκείνη τη σαλεμένη έκφραση….Στις ζεμπεκιές σηκώθηκε και έριξε την δικιά της, στριφογυρίζοντας στα χαλίκια με το χαμόγελο μόνιμο στα χείλη της. Η κυρα Κατερίνα έμεινε μέχρι το πρωί που φύγαμε. Ζήτησε αν μπορούσαμε να την πάμε μέχρι τον σταθμό και προσφέρθηκα μιας και είχα έρθει μόνος μου και ήταν στον δρόμο μου. Οι λογικές ανησυχίες από όλους και η υπόσχεση για τα απαραίτητα μηνύματα μετά για επιβεβαίωση ότι όλα καλά. Είπαμε….σαλεμένη. Στη σύντομη διαδρομή ξετυλίχθηκε το κουβάρι. Χωρίς ίχνος «τρέλας». Αφού περάσαμε τα διαδικαστικά, πόσο χρονών είμαι, που μένω, τι δουλειά κάνω, μου είπε την ιστορία της. Η κυρα Δέσποινα είναι απ΄τον Πύργο. Έχει κάνει τρεις γάμους και έχει 6 παιδιά (2 από τον πρώτο, 1 από τον δεύτερο και 3 από τον τρίτο). «Δεν ήμουν τυχερή στην ζωή μου. Και αυτός ο κερατάς τώρα με απατάει. Αχχχ…δεν θα βάλω όμως κακό λόγο στην γλώσσα μου. Αφού έκανα παιδιά μαζί του θα κάτσω για αυτά.». Και συνέχισε: «Ελευθερία…τι ωραία…να προσέξεις ποιον άνθρωπο θα έχεις δίπλα σου». Το γιατί επέλεξε το Κιάτο δεν ξέρω. Την ρώτησα αν ξέρει κανέναν εδώ, μου απάντησε πως όχι. Δεν είχε έρθει να δεί κανέναν. Δεν ξέρει κανέναν. «Έτσι, πήρα το τρένο για το Κιάτο. Ήθελα να φύγω». Αφού τα ΚΤΕΛ ήταν κλειστά την πήγα ξανά στον σταθμό των τρένων να επιστρέψει στον Πύργο. Με ευχαρίστησε και μου είπε «Να προσέχεις πολύ. Υπάρχουν περίεργοι άνθρωποι εκεί έξω». Με το ίδιο διαυγές πάντα βλέμμα και ειλικρινές ενδιαφέρον. Ποιος το έλεγε αυτό…η «σαλεμένη». Δεν νομίζω. Με το τελευταίο με έπεισε ότι δεν ανήκει στην κατηγορία. Μια γυναίκα με πολλά προβλήματα, με λιγοστές νοητικές ικανότητες να τα αντιμετωπίσει και που την εγκλωβίζουν σε στενά περιθώρια και αισιοδοξία για κάτι καλό. Πήρε το τρένο, διάλεξε το Κιάτο. Πέρασε το βράδυ της στην παραλία με αγνώστους, ήπιε μαζί τους, χόρεψε ξέγνοιαστη. Είναι τρελή? Μάλλον…
Είχα μόλις επιστρέψει από Αγγλία. Μετά από μια περίεργη βραδιά στα μπουζούκια με μεγάλη παρέα και αφού πήγαμε στην Κηφισιά για σάντουιτς σηκώθηκαν όλοι να φύγουν. Δεν φεύγω λέω. Δεν μπορώ να φύγω ακόμα. Τους έδιωξα όλους. Δεν άκουγα τίποτα. Δεν ξέρω τι είχα. Πείστηκαν και έφυγαν. Αυτοί που δεν με ήξεραν από πριν καλά σίγουρα θα με πέρασαν για τρελό τελικά (είχαν προηγηθεί και άλλα στο μαγαζί), αυτοί που με ήξεραν σίγουρα προβληματίστηκαν. Μετά από καμιά ώρα σηκώθηκα και άρχισα να περπατάω. Με φιλοξενούσαν στον Περισσό τότε. Δεν ήξερα τίποτα από Αθήνα, αν ήμουν μακριά ή κοντά. Άρχισα να περπατάω ακολουθώντας τις γραμμές του ηλεκτρικού γιατί ήξερα ότι έτσι σίγουρα θα με οδηγήσει στον Περισσό. Στο δρόμο, σταμάτησα σε ένα περίπτερο που μόλις άνοιγε, πολύ νωρίς το πρωί. Ήταν ένας παππούλης. Τον ρώτησα να κεράσω καφέ να τον πιούμε μαζί. Με κοίταξε περίεργα αλλά δέχθηκε. Πήρα τους ελληνικούς από το καφενείο απέναντι και καθίσαμε κανά μισάωρο νομίζω. Δεν θυμάμαι τι είπαμε. Δεν έχει σημασία. Ήθελα κουβέντα. Συνέχισα να περπατάω με το κουστούμι μου ακολουθώντας τις γραμμές και ρωτώντας περαστικούς. Όλοι με κοίταζαν περίεργα όταν ρωτούσα οδηγίες για περισσό και με έβλεπαν να φεύγω περπατώντας. Έφθασα Περισσό τελικά με τα πόδια μετά από 6 ώρες αν θυμάμαι καλά. Δεν κατάλαβα πολύ κούραση και ας είχα περπατήσει και ας είχα ξενυχτίσει.. Τα παπούτσια με είχαν χτυπήσει αλλά δεν το είχα καταλάβει. Έπεσα για ύπνο και την επομένη μου φάνηκε φυσιολογικό όλο αυτό…αφού έτσι μου βγήκε, το χρειαζόμουν. Τρελός λοιπόν και εγώ. Χωρίς αμφιβολία και για δέσιμο τώρα που το σκέφτομαι. Το ξαναέκανα λίγο καιρό μάλιστα! Από Ψυρρή στο Γουδί μετά από μια γιορτή ενός φίλου σε ένα μεζεδοπωλείο. Δεν ξέρω τι με είχε πιάσει. Και ευτυχώς που μου έφυγε γιατί δεν είμαι για Μαραθώνιους βραδιάτικα τώρα…Τρελός και τώρα που κάθομαι στις 02.00 και τα γράφω όλα αυτά μετά από τόσο καιρό. Βρίσκετε καμία ομοιότητα μεταξύ των δύο ιστοριών? Για τους περισσότερους που δεν τα ξέρουν είμαι σοβαρό και μυαλωμένο παιδί. Υπεύθυνος και με τα μυαλά μέσα στο κεφάλι. Καμία σχέση με την κυρα Κατερίνα, την «τρελή»…
0 σχόλια:
Post a Comment