Πώς λέγονται οι εκπτώσεις στα Γιαπωνέζικα; SouGamoToMagazaki!

Δεύτερη μέρα εκπτώσεων σήμερα στην Ελλάδα, και όλοι, Έλληνες και τουρίστες, έχουν πάθει αμόκ, που στη τελική σιγά τις εκπτώσεις ρε παιδιά και σιγά και τα ρούχα, σήμερα για να καταλάβετε πούλησα δύο παπούτσια που πρέπει να τα είχαμε τουλάχιστον δύο χρόνια στο μαγαζί, απαίσια σας λέω, αφού γύρισα και είπα στο πελάτη ‘Θα τα πάρετε; Αλήθεια; Μαρίααααα... Τρέξε, πουλήθηκαν τα καφέ τα προπέρσινα!’ (Η Μαρία είναι η υπεύθυνη, δεν είναι ο πελάτης, το πελάτη τον λέγανε Παναγιώτη, πολύ καλό παιδί αλλα ‘αισθητική μηδέν’ που λέει και η Αντζούλα. Η Αντζούλα είναι η αδερφή μου, δεν είναι ούτε ο πελάτης, ούτε η υπεύθυνη, δεν ήταν καν στο μαγαζί όταν έγινε το σκηνικό, ωστόσο εγω τη φαντάστηκα να είναι εκεί, να τρώει, πάντα τρώει κάτι η Αντζούλα, να κοιτάει ειρωνικά τον Παναγιώτη και να του λέει: ‘καύμενε Παναγιώτη... βλάχος γεννήθηκες, βλάχος θα πεθάνεις...' But this is another story)

Έτσι που λέτε... Χαμός. Εν τω μεταξύ μόνος μου σήμερα στο μαγαζί, έπρεπε να βγάλω και άλλα εκπτωτικά, γιατί αυτά που βγάλαμε χτες πουλήθηκαν όλα, έπρεπε να βάλω και τιμές σε αυτά τα άλλα εκπτωτικά (τελικά κάνω πολύ σημαντική δουλειά, προσφέρω βρε αδερφέ στο κοινωνικό σύνολο, το νοιώθω), έπρεπε να εξυπηρετήσω και τους σαλταρισμένους κτλ κτλ. Σε μια φάση χάλασε και το pc (λέγε με ταμειακή), αλλά δεν αγχώθηκα, είμαι παλιός εγώ, it has happened before, συνήθως γίνεται σε γιορτές και Κυριακές, οπότε και είχα δύο επιλογές. Ή να αρχίσω να κόβω χειρόγραφες, ή να περιμένω να φτιάξει το pc. Πριν αποφασίσω, γύρισα και κοίταξα το μαγαζί. Και είδα, όχι πρόσωπα γνωστά, αλλά ένα μαγαζί πουτάνα. Και αποφάσισα. ‘Υour attention please’ φώναξα. ‘The ship is ready to sail. All guests are kindly requested to disembark ...’ ‘Γιώργο τι λες;’ με ρώτησε η Μαρία. ‘Άντε κάνε γρήγορα, γιατί πρέπει να φτιάξεις και το μαγαζί. Αύριο θα έρθουν πάλι τα αφεντικά’ ΄Ωραία’ της απάντησα. ‘Πες τους να φέρουν και ένα καινούριο pc γιατί αυτό τα έφτυσε’ Και μετά η Μαρία άρχισε να κλαίει, αλλά στην αρχή δεν κατάλαβα γιατί. Μετά όμως κατάλαβα. Έλα σώπα’ της είπα. ‘Θα το φτιάξουμε το μαγαζάκι. Αύριο πρωϊ πρωϊ. Φεύγω εγώ τώρα όμως. Άντε καληνύχτα. Τα λέμε ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ!’

Print Page